در سطح شهر مشهد تعداد 25 مرکز آموزش عالی وجود دارد که شامل دانشگاه‌های دولتی، آزاد، پیام نور، غیرانتفاعی و علمی کاربردی است.
نزدیک به 100 هزار نفر نیز در مشهد مقدس دانشجو می‌باشند که طبیعتا تعداد زیادی از آنها بومی این شهر هستند، اساتید دانشگاه‌های مشهد نیز نزدیک 7 هزار نفر هستند که به نظر می‌رسد نسبت به تعداد دانشجویان، اساتید کمی در دانشگاه‌ها فعالیت می‌کنند.
یکی از دلایل این موضوع حقوق پایین اساتید دانشگاه است که معمولا به صورت ساعتی در دانشگاه‌های آزاد، پیام نور و علمی کاربردی پرداخت می‌شود و همین موضوع باعث شده است علیرغم جایگاه اجتماعی مناسب استاد دانشگاه، اساتید مطرح چندان رغبتی برای فعالیت در دانشگاه نداشته باشند.
در رتبه بندی دانشگاه‌های کشور که سال گذشته انجام شد دانشگاه فردوسی مشهد با کسب رتبه چهارم بهترین دانشگاه مشهد و دانشگاه علوم پزشکی مشهد با کسب رتبه بیست و سوم دانشگاه دوم مشهد شد، دانشگاه آزاد اسلامی نیز با حضور در جایگاه سی‌ام کشوری، در رتبه سوم دانشگاه‌های نمونه مشهد جای گرفت. البته به نظر می‌رسد در سال جاری این رتبه‌ها تغییراتی نیز داشته باشد.
هر چند دانشگاه فردوسی از ثبات مدیریتی برخوردار است و محمد کافی توانسته است با چهره‌ای اکادمیک و علمی سکان هدایت دانشگاه را بر دست گیرد اما دانشگاهی مانند دانشگاه آزاد اسلامی مشهد اصلا نتوانسته به این مهم دست یابد و تقریبا هر 6ماه ریاست این دانشگاه دچار تغییرات می‌شود، تغییراتی که دود آن فقط به فقط بر چشم دانشجویانی می‌رود که معمولا در این دانشگاه هزینه‌های زیادی را صرف شهریه می‌کنند.
البته آقای دکتر کافی به خوبی می‌دانند حتی اگر ریاست دانشگاه را بر عهده داشته باشند اما باز هم این دانشجویان هستند که باید برای دانشگاه خود تصمیم‌گیری کنند، با توجه به اینکه اخیرا دانشجویان دانشگاه فردوسی نسبت به برخی سیاست‌گذاری‌های این دانشگاه معترض هستند شایسته است مدیران این دانشگاه احترام بیشتری برای صاحبان اصلی قائل باشند.
دانشجویان چه در مشهد و چه در کشور حقوقی دارند که شاید از آن اطلاعی ندارند یا در واقع به آنها اجازه دسترسی به این حقوق داده نمی‌شود.
در سال 1393 دفتر سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی فرهنگی و اجتماعی با تدوین منشور حقوق دانشجویی به دانشجویان این حق را داد تا علاوه بر حق حریم خصوصی و آزادی بیان اجازه فعالیت مطبوعاتی سیاسی و انتقاد و مطالبه را داشته باشند اما در روز دانشجو امسال درست در زمانی رئیس قوه قضاییه خبر آزادی تمام دانشجویان اعتراضات را اعلام کرد در دانشگاه تهران اتفاقات مناسبی نیوفتاد.
اینکه از طرفی به دانشجویان حق انتقاد و دموکراسی بدهیم و از آن طرف آنان را بازداشت کنیم اصلا و ابدا با هیچ منطقی جور در نمی‌آید، اگر دانشجویان حریم خصوصی دارند چرا باید به این حریم آنان تجاوز شود؟
اینکه در مشهد با هر فعالیتی که جنبه انتقادی داشته باشد مقابله شود و اجازه برگزاری به آن داده نشود بدون شک پایمال کردن حقوق قشری است که آینده کشور را باید بسازد.
رعایت اسلام و موازین آن بر همه احاد جامعه خصوصا دانشجویان واجب شرعی است اما اینکه برگزاری اردوهای علمی به بهانه مختلط بودن لغو شود و یا از برگزاری همایش‌ها و یا کرسی‌های آزاد اندیشی و نقد و بررسی جلوگیری شود و در محیط دانشگاه تنها دختران دانشجو جامعه هدف حراست و تذکرات آنها قرار گیرد، با حقوق دانشجویی سنخیتی ندارد.
آن روزی که دانشجویان بتوانند طبق حقوق خود آزادی بیان داشته باشند و حریم شخصی آنها حفظ شود را می‌توان روز دانشجو نامید، روزی که دانشجویان برای بیان انتقادات بازداشت نشوند و از فعالیت‌هایشان در دانشگاه جلوگیری نشود، روزی است که دانشجو می‌تواند موذن نمازی باشد که امت اسلامی را به سعادت بشری نزدیک نماید.
محمدرضا زارع برزشی-سردبیر پایگاه خبری تحلیلی افق اندیشان مشهد
