در اولین یادداشت در سال 99 نگاهی داریم بر رویدادهای ایران در سال گذشته و نگاهی امیدوارانه به سال پیش رو…
سال 98 نیز تمام شد. این سال اگرچه شباهت‌هایی با مابقی سالها داشت اما با اتفاقات تلخی که چاشنی آن بوده اند، تبدیل به نقطه‌ی عطفی خواهد شد. شعاع تاثیر و تأثر مجموعه اتفاقاتش در تارکِ تاریخ معاصر ایران سوسو خواهد زد.
سالی که با سیل ویرانگر آغاز شد و با کرونای منحوس پایان یافت. سالی که در آن تضادها شدیدی در عرصه‌ی داخلی و خارجی کشور رقم خورد. سال 98 عرصه تنه زدنهایِ جدی بود.
سالی که عفریته‌ی تحریم ظرفیتهای دولت ملت را ترقیق کرد. سال تصمیم های آنی و هیجانیِ مبتنی بر محاسبات ضعیف! سالی که هیجانها را تشدید کرد. سالی که تا آستانه‌ی جنگی جدید پیش رفت.
سالی که حوادث شگفت انگیز و غیرمترقبه‌ی زیادی در آن رخ داد.
سالی که مدیریت اقتصاد تقریباً بدون نفت در آن بعد از حدود 70 سال تکرار شد. سالی که مدیریت عمومی جامعه محکِ تندی خورد. سالی که اعتماد عمومی و سرمایه اجتماعی آسیب‌های جدی دیدند.
سال 98 با تمام خوب و بد‌هایش تمام شد، مردم ایران نیز با نگاهی رو به آینده و عزم جدی تلاش دارند تا با کمک یکدیگر و همت مسئولین این‌بار با تکیه بر توان داخلی و جهش تولید اقتصاد کشور را یاری دهند.
بحران کارآمدی پدیده‌ای است که امروزه نظام‌های حکومتی را مورد تهدید جدی قرار داده است.
برخی تحلیلگران معتقدند که کشور ما نیز در برخی عرصه‌ها با ناکارآمدی مواجه است.
با این حال نکته مهمی که نمی‌توان از نظر دور داشت این است که پس از پیروزی انقلاب اسلامی حکومت با بحران‌های زیادی مواجه بوده و به طور نسبی توانسته توانمندی‌های خود را در مهار چنین بحران‌هایی نشان دهد.
طی سال‌های گذشته کشور با فراز و نشیب‌های بسیاری روبرو بوده و با مصائب فراوانی دست و پنجه نرم کرده است.
مشکلات در عرصه‌های مختلف فشار زیادی بر پیکره جامعه وارد ساخته که همین امر نیز نارضایتی‌هایی را برانگیخته است. از طرفی نیز فساد در داخل و فشار و تحریم‌های خارجی، مشکلات را ضریب داده است.
البته تلاش‌هایی را که انجام می‌شود نمی توان نادیده گرفت؛ از سیل تا زلزله و اکنون مقابله با ویروس کرونا، شاهد ایثار و مجاهدت‌ها هستیم.
وحدت و وفاق ملی یکی از ضرورت‌های مهم و اصلی برای هر کشور به شمار می آید و هر جامعه ای برای رویارویی با تهدیدهای بیرونی و چالش های درونی، ناگزیر از حرکت به سوی انسجام و وحدت است.
این وحدت و همدلی هم باید میان مردم و مسوولان و هم میان مسوولان با یکدیگر برقرار شود. به عبارت دیگر، سلامت یک کشور در صورتی تضمین خواهد شد که همه گروه‌های جامعه با یکدیگر به تفاهم و همدلی برسند. به عبارتی دیگر دامن زدن بر شکاف‌ها و پررنگ کردن اختلافات آفتی ویرانگر و تهدیدی برای وحدت و انسجام ملی است.
امیدواریم مردم ایران در کنار یکدیگر با عبور از مشکلات سالی سرشار از صحت، سلامت و اسایش همراه با رونق و جهش تولید داشته باشند.
محمدرضا زارع برزشی-سردبیر پایگاه خبری تحلیلی افق اندیشان مشهد
