اما امسال دلمان لک زده است برای همان آدم‌هایی که شاید حو‌صله‌مان سر می‌رفت تا زمانی را درکنارشان بگذرانیم، دلمان لک زده که بزرگ‌ترهایمان را سخت در آغوش بگیریم و در حضورشان آرامش بگیریم.
حتی این‌روزها دلمان برای یک رستوران رفتن معمولی یا رفتن به سینما و پارک تنگ شده است.

دلمان برای یک خرید راحت نان سنگگ داغ و خامه سرشیردار تازه برای صبحانه لک زده است.

چقدر خوردن یک نیمرو عسلی با سبزی خوردن تازه می‌چسبید و قدر ندانستیم.
خرید از سوپرمارکت محل نیز سخت شده است، چون خرید کردن یک طرف ماجراست و برنامه مفصل ضدعفونی بسته‌بندی اقلام خریداری شده طرف دیگر…

دلمان همان دورهمی‌های معمولی و تکراری در کنار عزیزانمان را می‌خواهد که با بهانه‌های الکی مدام به روزهای آینده موکول می‌کردیم.

انگار این ویروس منحوس کرونا و این دیوارهای به سطوح آمده خانه از کلافگی‌هایمان نکته مثبتی هم دارد! خوب به یادمان آورد که چه دلخوشی‌های معمولی داشتیم و چقدر سبک‌سرانه قدر ندانستیم.
قدر روزهایی که بی‌دغدغه دست کودکمان را می‌گرفتیم و بعد از بازی در پارک محل برایش بستنی می‌خریدیم و حتی دلمان شور نمیزد که آیا دستانش را ضدعفونی کرده‌ایم یا نه!

این روزها شدیدا دلمان موضوع انشایی می‌خواهد که بپرسد تعطیلات عید را چگونه گذراندید و ما بیخیال و سرخوشانه از ته دل بگوییم عالی و درکنار عزیزانمان، بدون ماسک و دستکش و الکل!

همه می‌دانیم این روزها خانه امن‌ترین نقطه جهان است برایمان. هرچقدر هم کلافه و خسته و کسل، لطفا درخانه بمانید! برای خودتان، عزیزانتان، هموطنانتان و کادر زحمت‌کش درمانی…سعی کنید از لحظات بودن در کنار خانواده لذت ببرید. بهتر است قدر همین لحظات و همین کنج امن جهان را بدانیم و یادمان باشد که به قول معروف «چنین نماند و چنین نیز نخواهد ماند…»

وجیهه هوشیارفر-سردبیر پایگاه خبری تحلیلی افق اندیشان مشهد