آنچه را که می توان در ابتدای سخن به صورت قطعی بیان نمود، آنست که هیچ گاه در یک جامعه نمی توان منکر تفاوت انسان ها در تفکر، عقیده، رفتار و گرایش شد، همانگونه که در ابتدای آفرینش نیز با تفاوت در شکل و ظاهر و رنگ خلق شده اند.

اما در کنار تمامی این آزادی در تفاوت ها پایبندی به قوانین، اصول و چارچوب های یک جامعه مدنی نیز قابل نخواهد بود.

حال آن که اجبار و الزام به همسو شدن همگان به سوی یک گرایش، تفکر و یا عقیده و به اصطلاح رواج ” تک صدایی ” در جامعه امری به دور از عقلانیت است چرا که مقاومت در برابر ذات متفاوت انسانی و سعی در یک دست نمودن تمامی افراد جامعه امری ناشدنی است که نتیجه آن کشیدن نقاب همسان بر باورهایی متفاوت است که موجب ظاهرسازی و دورویی خواهد شد.

پذیرفتن و شنیدن تمامی صداهای جاری در جامعه به صورت مستقیم و بدون سرکوب، موجب می گردد که اولا سره از ناسره و دوست از دشمن جدا شود چرا که در همین شنیدن هاست که صدای کسانی که به هردلیل با صدا و خواست اصیل مردم و انقلاب زاویه دارند و در صف مخالفین نظام جای می گیرند، مشخص گردد و ثانیا کیست که بتواند منکر آن شود که تعامل و تضارب آرا و ایجاد فضای نقد منصفانه در چارچوب اصول نظام مقدس جمهوری اسلامی، می تواند موجب رشد، حیات و شکوفایی اهداف عالیه ای باشد که در همین تفاوت در دیدگاه ها محقق می گردد.

شاید بتوان گفت این ایجاد فضای جناح بندی و صفر و صدی حاکم بر فضای سیاسی و غیر سیاسی جامعه تهدیدی است که نه تنها موجب اثرگذاری کوتاه مدت خواهد شد و هیچ تأثیری بر عقاید و تفکرات باطنی و حقیقی افراد و اشخاصی که صرفا در جهت رسیدن به موفقیت همسو با این جریانات شده اند، نخواهد داشت بلکه کوه آتشفشان خفته ای را خواهد ساخت که سرانجام روزی توسط آنان که به دنبال فرصتی برای برهم زدن آرامش کشور هستند، بیدار خواهد شد.

امیدواریم روزی به درجه ای از بلوغ فکری در جامعه برسیم که بتوانیم در حین پرسه زدن در رسانه ها شاهد اظهارنظرهایی باشیم که سرشار از نگرش های متفاوت اما همسو برای اعتلای کشورمان است.

محمدرضا زارع برزشی