سهیل آصفی – کارشناس ارشد معماری – اختصاصی، معمارنیوز – هر زمان که صحبت از مدرسه می‌شود، همه‌ی بار را بر دوش معلمان می‌گذاریم و می‌گوییم که “درس ادیب ار بود، زمزمه‌ی محبتی؛ جمعه به مکتب آورد طفل گریزپای را”. در مقام قال می‌گوییم مدرسه، خانه دوم ماست اما در مقام حال ایستگاهی است که تابستانش را از پاییزش بیشتر دوست داریم. اگرچه تار بدون زخمه‌های نوازنده‌ی چیره‌دست، تا ابد ساکت خواهد بود اما هیچ نوازنده‌ای هم با تار شکسته نمی‌تواند بنوازد. ساختمانِ مدرسه در واقعیت ابزاری‌است که هم‌دوش معلمین از قدرت دعوت‌کنندگی برای ایجاد علاقه‌مندی در کودکان جهت پرورش بهتر برخوردار است. معماری در فضای آموزشی در کنترل محرک‌های مزاحم و در تقویت ظرفیت‌های فضایی و انتقال تجربه‌های متفاوت از فضا به دانش‌آموزان نقش غیر قابل انکاری دارد.
