شهر ما آبستن حوادث نیست، صحنه بزرگ تصمیمات اشتباهی است که روزگارانی توسط مدیران وقت گرفته و اجرا می‌شود و بعد از آنکه به مشکل برمی‌خوریم هم درس عبرت نخواهند شد.
زمین ارتش جزء یکی از همین درس عبرت‌هاست. نه تنها زمین پادگان ارتش که بسیاری زمین‌های بزرگ مقیاس دیگری که زمانی در شهر نبوده‌اند و حالا با این رشد همه جانبه حریم مشهد درصد زیادی از آن‌ها اتفاقا در نقاط مهم شهر قرار گرفته و تبدیل به گره شده‌اند.
پادگان ارتش، زندان مرکزی، موقوفات بزرگ مقیاس آستان قدس و خیلی موارد دیگر که کارخانه قدیمی کوکاکولای مشهد تنها یک مورد از موارد عاقبت به خیری این نمونه‌هاست.
اما مشکل کجاست؟!
آیا با اینگونه نگاه مدیران می‌توان از رشد شهر جلوگیری کرد؟ آیا می‌توان همیشه با این گره‌های حل نشدنی درگیر بود؟ یا بالاخره روزی در نقطه‌ای از سیاست‌های مدیریت شهری باید به این نتیجه برسیم که جای متخصصان در تصمیمی‌گیری‌های کلان خالی است.
تنها برای امروز و فردا تصمیم نگیرید! فقط به فکر دوره خودتان نباشید، فقط صورت مسئله را پاک نکنید. شهر باید بر اساس تصمیم گیری‌های برنامه‌ریزان شهری گسترش پیدا کند!
کمربند جنوبی که به دلیل مشکلات جدی زیستی محیطی متوقف شد، آیا کسی راه‌حل جایگزین ترافیکی پیشنهاد داد یا طبق معمول در سال‌های آینده و در وقوع خطری مانند زلزله جای خالیش را احساس خواهیم کرد چرا که مشکل را فقط از یک بعد و تنها با توقف حل کردیم!
باید با کاربری‌هایی که جایشان خارج از شهر است اما حالا در بافت‌های مسکونی قرار گرفته‌اند، در حالیکه بر فضا و هویت کلیه بلوک‌های اطرافش تأثیر جدی دارند، چه کنیم؟!
تکلیف چه خواهد شد معلوم نیست اما اگر فقط کمی به فکر مردم هستید از این موضوعات درس عبرت بگیرید، رشد و گسترش شهر باید بر اساس اصول و استاندارد باشد. بر اساس نمودار و تحلیل و قانون بالادست نه بر اساس آنچه پیش آید خوش آید که نتیجه می‌شود همین که هست!
وجیهه هوشیارفر_ سردبیر پایگاه خبری اختصاصی افق اندیشان مشهد
