♦ مقدمه:
در سال ۱۹۷۰، یانگ جوان پرسش مهمی را مطرح نمود: ویژگی های معماری هماهنگ با محیط زیست چیست؟ اینکه امروزه این پرسش چندان فوق العاده به نظر نمی رسد، بخشی از تلاش یانگ و دیگران در مطرح کردن موضوعات زیست محیطی در طراحی است. یانگ این پرسش را با توجه به دغدغه ای که در رابطه با محیط زیست، انرژی و پایداری داشت، مطرح نمود. زمانی که او در مدرسه معماری لندن در رشته معماری تحصیل می کرد، سنت پرسیدن سوال وجود داشت. قبل از آن، هرگز پرسشی درباره معماری همساز با محیط زیست مطرح نشده بود. یانگ فهمید که برای پاسخ به این سوال نه تنها باید مبانی نظری کاملا علمی را مطرح کند، بلکه باید روش طراحی نوینی را نیز ارائه دهد.
یانگ برای ارائه نظریه خود در سال ۱۹۷۱، در دوره دکترای معماری دانشگاه کمبریج شرکت نمود. آن زمان من مدیر گروه او بودم. او در بخش پژوهش دانشکده که من به تازگی با الکساندر پیک آنجا را تاسیس کرده بودیم، فعالیت می نمود. زمانیکه یانگ مشغول تحصیل بود، ریاست بخش معماری را پروفسور سر لسلی مارتین بر عهده داشت. بعد ها آن دپارتمان (برای یادبود استاد مارتین) با گروه مطالعاتی کاربری زمین و گروه مطالعاتی محیط ساخته شده، ادغام شد. امروزه دانشگاه کمبریج کانون اصلی تحقیقات معماری در زمینه پایداری و انرژی است. با این حال، در سال ۱۹۷۱ وضعیت به گونه دیگری بود. یانگ دشواری های بسیاری را برای اثبات ایده های خود متحمل شد. با وجود تمام سختی ها، ایده های یانگ در محیط کمبریج به سرعت مورد توجه قرار گرفت. او نه تنها تحت تاثیر کارهای باکمینستر فولر بود، بلکه از کارهای یوجین ادوم در مورد اکوسیستم ها، کارهای آلفرد نورث و وایت هد در مورد ارگانیسم ها، ایده های ایان مک هارگ درباره روش های اکولوژیکی استفاده از زمین و همچنین نظریه سیستم های مطرح شده توسط لودویگ ون برتلنفی نیز تاثیر می گرفت.
پس از این که من برخی ایده های یانگ را در کنفرانس مؤسسه سلطنتی معماری بریتانیا در سال ۱۹۷۲ مطرح نمودم، تفکرات خلاقانه او، طی یک سال در رشته معماری اثرگذار شد. او در راستای کمک به ارتقاء سطح آگاهی عمومی در کنفرانسی با عنوان “طراحی برای بقا” ایده های خود را مطرح کرد که از موضوعات اصلی آن، ساخت و ساز و مشکلات زیست محیطی بود.
چارچوب نظری مطرح شده توسط یانگ که زیربنای سبک معماری او را تشکیل می داد، منجر به نگاشتن چند کتاب توسط او شد. چاپ پایان نامه وی به دلیل درگذشت استاد راهنمای او، کنراد هل وادینگتون به تعویق افتاد. به دلیل اهمیت ایده های یانگ و احترام به آن، دانشگاه کمبریج از چهره برجسته ای همچون وادینگتون درخواست نمود تا راهنمایی پایان نامه او را بر عهده گیرد و وادینگتون نیز آن را پذیرفت. پس از مرگ وادینگتون، اساتید جدیدی تعیین شدند و در نهایت، پایان نامه یانگ در سال ۱۹۷۴ با عنوان “ارائه چارچوب نظری درباره ملاحظات زیست محیطی در طراحی و برنامه ریزی محیط های ساخته شده”، مورد پذیرش قرار گرفت. وی در سال ۱۹۸۱ مدرک دکتری خود را دریافت کرد و کتابی را با عنوان “طراحی با طبیعت: مبانی اکولوژیکی برای طراحی معماری” در سال ۱۹۹۵ به چاپ رساند. در این سال یانگ به مالزی زادگاه خود بازگشت تا کار خود در زمینه معماری را با تنگکو رابرت حمزه آغاز نماید. یانگ به این مسئله توجه نشان داد که چگونه مبانی نظری خود را به فرم ساخته شده تبدیل نماید و با کارفرمایان و سازندگانی که اکثرا به تعهدات محیطی پایبند نمی باشند، کار کند و معماری آن نیز تحت تاثیر معماری ژاپن باشد.
یانگ به انجام پژوهش در حوزه معماری بومی و محلی علاقه مند بود. او سه کتاب در این زمینه نگاشت. گفته های او نه تنها یک مبحث نظری جدید بود، بلکه روش نوینی در طراحی فرم های ساختمانی نیز ارائه می داد.
در موفقیت طرح های یانگ، سه عامل اصلی اثرگذار بودند. اولین عامل توجه به مباحث اقلیمی بود که در آن طراحی در راستای بهینه سازی شرایط زیست محیطی صورت می گرفت و منجر به پیدایش فرم های جدید ساختمانی می شد. علاوه بر ملاحظات اقلیمی، او این دغدغه را داشت که چگونه معماری می تواند پاسخگو به نیازهای بومی نیز باشد. سومین مورد تمایل کشورهای گرمسیری به توسعه ساخت و ساز بود که این امر مستلزم جایگزینی ساختمان های سنتی کم ارتفاع با ساختمان های بلند مرتبه مدرن بود. یانگ به سبک طراحی ساختمان های بومی که امکان داشت در طراحی برج ها الهام بخش باشند، توجه نشان می داد.
ایده یانگ، ارائه الگویی برای طراحی آسمان خراش زیست محیطی در راستای کاهش مصرف انرژی و ایجاد محیطی بهتر برای کاربران بود. اصول طراحی شامل این موارد می شدند: ادغام پوشش گیاهی با محیط ساخته شده از طریق طراحی فضاهای سبز عمودی، استفاده از حیاط های آسمان، توجه به مسیر حرکت خورشید و به کارگیری سایه بان های هوشمند. این اصول منجر به پژوهش بعدی او در زمینه طراحی اکولوژیکی و در نهایت چاپ تعدادی کتاب شد و یانگ با مطرح کردن ایده یک معماری جهانی پاسخگو به محیط زیست، سبک بین الملل را به چالش کشید.
مطالب منتشر شده توسط یانگ، ایده های وی در طراحی اقلیمی را نشان می داد که فرم ساختمان های بلند مرتبه در مناطق استوایی را تغییر داد. یانگ پس از ارائه مدلی برای طراحی آسمان خراش زیست اقلیمی در منطقه گرمسیری، رویکرد خود را تعمیم و فرم هایی را برای مناطق نیمه گرمسیری و معتدل نیز ارائه داد. یانگ همواره به حفظ اصول اخلاقی در طراحی های خود حتی در پروژه های تجاری نیز پایبند بود. او با قانع کردن کارفرمایانی که بودجه کافی داشتند، در چند پروژه سرمایه گذاری نمود. او در هر پروژه، آزمایشات مربوط به انرژی را انجام می داد. یانگ به عنوان شریک در شرکت بین المللی لولین دیویس در لندن، این فرصت را یافت که ایده های خود را برای محیط های مختلف اقلیمی و فرهنگی مورد آزمایش قرار دهد.
او با دریافت جوایز متعدد و چاپ نتیجه پژوهش های خود در نشریات، شناخته و مشهور شد. برای مثال لئون وان شایک در سری کتاب های شاهکار معماری، دیدگاه یانگ در طراحی اکولوژیکی را به تصویر کشید: در جهت حرکت به سوی پایداری، با در نظر گرفتن مسائل اکولوژیکی، می توان به کاهش مصرف انرژی برای استفاده آیندگان کمک نمود. مباحثی که یانگ در سال ۱۹۷۰ مطرح کرد، امروزه نیز مورد توجه قرار دارند. در سال ۲۰۰۸، مؤسسه گوته در نیویورک کنفرانس هایی را با عنوان “معماری سبز چیست؟” برگزار کرد. این مؤسسه اظهار داشت: “این گفتگو ها برای افزایش آگاهی مردم در ایالات متحده در مورد مسائل زیست محیطی در معماری و برنامه ریزی شهری لازم است. در چهل سال گذشته، معماران چه کارهایی انجام داده اند؟”
